Җырлыйк әле (өченче вариант)
Килгән саен сезне сагынып киләм,
Канатланып киләм кош кебек.
Сезнең белән жырлап очрашулар
Күңелләрдә калыр төш кебек.
Килгән саен сезне сагынып киләм,
Канатланып киләм кош кебек.
Сезнең белән жырлап очрашулар
Күңелләрдә калыр төш кебек.
Җырның ниндие генә юк:
Дәртлесе һәм моңлысы.
Күңелгә якын җырларны
Килә һәрчак тыңлыйсы.
Елап тусам да мин, җырлап үстем,
Җырлап яшимен әле бүген дә.
Чәчләремә кырау чәчелсә дә,
Кырау кунмас минем күңелгә.
Юллар, диләр, җиңел җыр белән
Җыр туганым күптән минем дә.
Рухым көчле минем, йөрәгем нык шуңа
Кояш тотып торам иңемдә.
Күргәнем юк иде илеңне,
Ишеттем бер синең көйөңне.
Ул көй матур иде, моңлы көй.
“Мурмурки надек мурмурки”.
Сихри төнлә, айга карап,
Думбраңны чиртәсең.
Күңелләр дә туган серне
Кыллар аша әйтәсең.
Җырладым мин моң-зарымны
Кичен кызлар тауында.
Сүттем шомлы уйларымны,
Син булмагач янымда.
Еллар үтә, җырлар кала,
Җырлар гына кала бары:
“Яшь чагымда күкрәгемә
Чәчәкләрне кадамадым…”
«Хәлләрең ничек?» дидегез,
Уйлап, әллә шаярып.
Сер бирергә һич исәп юк,
Яшибез гөрләп, янып.
Йөрәгемнең ялкынына
Кушам халкым моңнарын.
Кечкенәдән күңел биреп,
Татар җырын җырладым.