Теләүле
Сөн буенда бер куенда
Туган авылым Теләүле
Дөнья буйлап, сине уйлап
йөргән балаң бар әле.
Сөн буенда бер куенда
Туган авылым Теләүле
Дөнья буйлап, сине уйлап
йөргән балаң бар әле.
Эй көмеш сулы чишмәләр
Иң матур урман безнең якта
Йөрәк җырларыңны кушып җырлыйм
Шараным синең хакта!
Шараным син минем туган илем
Йортым, гаиләм дусларым синдә!
Тырыш уңган халкың белән бергә
Мин дә яшимен бу җирдә!
Сагынышып кошлар кайта
Түгәрәк күлләренә.
Ояларын ясый алар
Тик туган җирдә генә.
Сагындым, сагындым авылымның
Ямь-яшел чирәмле урамын.
Шул урам буйлатып кайтканда уйланып,
Яшьлеккә кайткан күк буламын.
Кошлар сыман аерылып китеп,
Онытмагыз туган якларны.
Һәм үстергән ата-ананы.
Еллар узып китәр балалар,
Сукмакларга явар ак карлар,
Салкынаеп китәр аралар.
Өфеләргә барам әле
Ул — минем гүзәл калам.
Анда үткән һәр минутым
Мәңге күңелдә кала.
Синдә белем, илһам алам,
Яшәү өчен дуслар табам,
Тау башында гоур калам,
Яшьлек төсем —
Гүзәл Өфем.
Туган ояларның җан җылысын
Җыя микән кошлар каурыйга?
Туган-үскән якны гел уйлыйсың,
Ташласа да язмыш кай җиргә.
Кайтсам әгәр авылыма,
Чыксам әгәр болыннарга,
Әрем исе, әрем тәме —
Элек йөргән урыннарда.
Таң ата да кояш чыга,
Кояшны сәламли көн.
— Саумы, Кояш, сүнмәс учак!
Әссәламәгаләйкүм!