Өч көнлек дөнья
Кунак кына булып, шушы җиргә туып
Яшим әле, кумыйм артыгын.
Яхшылыкта уем, сузам ярдәм кулын,
Бүлешергә әзер актыгын.
Кунак кына булып, шушы җиргә туып
Яшим әле, кумыйм артыгын.
Яхшылыкта уем, сузам ярдәм кулын,
Бүлешергә әзер актыгын.
Төнбоеклы күл буенда
Бергә яккан учаклар.
Күпме генә сагынсаң да,
Кире кайтмый ул чаклар.
Урманнарга барсаң, дустым,
Адашма юлларыңны.
Искә ал бергә чакларны,
Тугры җан дусларыңны.
Көзгегә карап куям да
Сине күргәндәй булам.
Мин бит синең алмагачтан
Ерак төшмәгән алмаң.
Төскә булган, эштә уңган,
Заманнан арттан калмыйм.
Иргә ярап була ла ул
Каенана кырын карый.
Бир кулыңны, бергә үтик,
Озын гомер юлларын.
Бер-беребезгә багышлап
Саф мәхәббәт җырларын
Кабат килә ямьле язлар,
Күңелләрне сөеп-назлап,
Якты кояш сибә нурларын.
Безнең өметләрне аклап,
Кошлар кайта туган якка,
Яңыратып шатлык җырларын.
Тәүге килгән мәхаббәт,
Әйтерсең лә күбәләк.
Бакчадагы гөлгә кунган,
Аткан таңны иркәләп.
Бәхетебез түгәрәк,
Минем күңел — күбәләк.
Сагындырма, кил яныма,
Яшәү рәхәт бергәләп.
Әйдә, дустым, ал гармунны,
Җырлыйк «Җидегән чишмә»не.
Җырга-моңнарга күмелсен
Авылыбыз кичләре.
Үсеп җиткән ни ара? Бүген бездә гөрләп туй бара!
Матур өстәлләр корылган, дус-туганнар җыела!
Бер-берендә серле күзләре, нурдай балкый йөзләре,
Күңелләрен җилкендерә «Әче!», «Әче!» сүзләре!
Күз тимәсен пар, мәңге бергә булсыннар!